Opis rasy

 

   

HISTORIA RASY  

Bichony to jedna z nielicznych psich grup, której korzenie sięgają tak odległych czasów. Istnieje kilka hipotez dotyczących pochodzenia tych piesków. Prawdopodobnie pochodzą z Wysp Kanaryjskich (Teneryfy).

 

Pierwsze historyczne wzmianki o tej rasie można już spotkać w pismach Arystotelesa (384-322 p.n.e.). Jest to dowód na to, że już w tych odległych czasach egzystował "mały piesek, z kędzierzawą sierścią, która często była biała". Dalsze ślady bichonka kierują nas do Egiptu, gdzie losy związały go z królową Nilu - Kleopatrą. Świadczą o tym rysunki piesków zadziwiająco podobnych do współczesnych bichonków. Kolejne wzmianki odnajdziemy w średniowieczu, a w XVI w. stały się maskotkami na szlacheckich oraz królewskich dworach, gdzie były ulubionymi pupilami dam z wyższych sfer. Noszenie bichona wszędzie ze sobą było po prostu modne. Z pewnością spełniał on rolę towarzysza, komedianta i termofora. Ponieważ towarzyszył znanym osobistościom został uwieczniony na portretach i gobelinach. Jednakże z początkiem rewolucji francuskiej nastąpił niemalże upadek rasy. Z królewskiego łoża trafił wprost na bruk. Jako symbol znienawidzonej burżuazji bichon został niemal całkowicie wytępiony. Dzielny piesek sam zadbał o przetrwanie. Dzięki swemu nieodpartemu urokowi zyskał oblicze komicznego aktora na ulicznych przedstawieniach i cyrkach. Podbił serca wielu ludzi, a dzieci w sobie wręcz rozkochał. Po drugiej wojnie światowej rozpoczęto pracę nad odbudowaniem rasy. Bichona zarejestrowano w 1933 roku we Francji, która objęła patronat nad tą rasą. W Polsce rasa bichon frise wciąż jest unikatowa.

 

Do rodziny bichonów należy sześć ras małych, długowłosych piesków ozdobnych: Bichon Frise (dawniej zwany bichonem z Teneryfy), Bichon Bolognais (Bolończyk), Bichon Maltais (Maltańczyk), Bichon Havanais (Hawańczyk),  Coton de Tulear oraz Bichon Petit Chien Lion. Podziału tego dokonano we Francji stosunkowo późno, zatem pewne cechy wyglądu i charakteru mogą być zbliżone.

 

 

TEMPERAMENT

Bichony na całym świecie uznawane są za "pieski antystresowe". Uwielbiają długie spacery, na których spalają nadmiar energii. Czasem należy kontrolować ich wybryki i ciekawość, ponieważ wiele z nich jest brawurowo odważna i samodzielna. Zasada ograniczonego zaufania, zwłaszcza przy ruchliwej drodze, nie jest zbytnią ostrożnością. Bichonki szczekają niewiele, choć są czujne. Zawsze są chętne do zabawy i bawią się wszystkim co znajdą. Błyskawicznie uczą się przeróżnych sztuczek i bardzo chętnie aportują. Są bardzo oddane wszystkim członkom rodziny, nawet tej dalszej. Jako pieski do towarzystwa, są zupełnie pozbawione agresji. Wypełniają sobą nie tylko cały dom, ale także życie właścicieli. Nikt przy nich nie czuje się samotny. Witają wszystkich z autentycznym entuzjazmem, nawet jeśli nie było nas raptem 5 minut.

 

 

ZDROWIE

Małe, wszędobylskie bichonki posiadają ogromną witalność i żywotność. Właściwie nie są one obarczone żadnymi genetycznymi chorobami. Rzutuje to na ich sędziwy wiek - w pełni sił dożywają 16-18 lat, a nawet i dłużej. Zapewne zdrowie odziedziczyły po przodkach, którzy żyjąc na ulicy byli zdani sami na siebie. Są to pieski dużo bardziej wytrzymałe i silne, niż można to sądzić po ich eleganckim wyglądzie. O ich dobrym zdrowiu świadczy również bardzo wysokie libido, plenność i żywotność młodych.

 

 

ZALETY RASY

• małe, łagodne i zawsze wesołe

• uwielbiają dzieci

• ich kędzierzawy włos nie linieje

• nie uczulają alergików

• całkowicie pozbawione agresji

• wyjątkowo zdrowe i długowieczne

 

 

OBOWIĄZKI ZWIĄZANE Z RASĄ

• bichonki posiadają włos, a nie sierść dzięki czemu pieski nie linieją. Jednak wiąże się to z ich strzyżeniem - średnio co 3 miesiące.

• włos bichonków należy systematycznie rozczesywać, tak aby nie doprowadzić do jego skołtunienia, co z kolei może powodować zmiany skórne.

• biały włos bichonków jest narażony na przebarwienia, zwłaszcza w okolicach oczu i pyska. Białe umaszczenie przebarwia się na rudo, co nie wygląda estetycznie. Aby uniknąć przede wszystkim tzw. "wycieków" z oczu, należy systematycznie wycinać włoski drażniące oko oraz dbać o higienę. Zaleca się regularne przemywanie oczu i oczodołów (np. szamponem, wodą utlenioną) oraz osuszanie wycieków za pomocą np. mąki ziemniaczanej. Po szóstym miesiącu życia można podać preparat Angel Eyes, który skutecznie niweluje niepożądane przebarwienia. Należy jednak pamiętać, że jest to antybiotyk i nie można go nadużywać. Przy dłuższym stosowaniu źle wpływa na zdrowie naszego pupila, zwłaszcza na wątrobę.

• pieski należy regularnie odrobaczać, przynajmniej dwa razy w roku.

• szczepienie raz w roku - na wściekliznę.